Eπειδή έμαθα ότι κάποιοι πολύ λίγοι ψηθήκαν με Sandman, και γκουγκλάρανε και γκουγκλάρανε μετά το #1, και επειδή έχουμε και αγγλομαθές κοινό (hey dude), θα παραθέσω κάτι που το είχα σαν μανιφέστο στην εφηβεία μου. Έτσι για να θυμηθούμε τα παλιά, we could have been right all along...
Πάλι από volume 9, The Kindly Ones
(καλά αυτός ο τόμος πόσο γαμάτος είναι; Είναι να μη θυμώσουν οι τρεις κυρίες που είναι μία και τα κάνουν όλα πουτάνα... Έτσι να καταστρέφονται τα realms ένα ένα, βιβλιοθήκες και παρτέρια να γκρεμίζονται, να βλέπω νεραϊδούλες να μυξοκλαίνε και όνειρα να σφάζονται, όλα αυτά γιατί ο Dream νευρίασε λίγο τις Kindly Ones, αλλά πάνω απ' όλα ψυχραιμία παιδιά, μας λέει ο δικός σου, που προσεγγίζει τα όρια της απάθειας, δεν είναι δα και το τέλος του κόσμου ή των κόσμων, όχι, το Worlds' End είναι ο 8ος τόμος...)
και πάλι από τη Rose η οποία βέβαια την έχει ακούσει κανονικότατα από την παρουσία του/της Desire οπότε είναι αναμενόμενο να μας τα λέει λίγο γλυκανάλατα. Της τη λέει ωραία όμως ο/η Desire στο τέλος, παρ'τα στη μάπα κι εσύ και τα τριανταφυλλάκια σου και κράτα και τον αναπτήρα για να με θυμάσαι, αφήνοντας τον με τον καπνό απ' το τσιγάρο του/της ως μόνες αποδείξεις ότι ήταν ποτέ εκεί.
ROSE: Have you ever been in love?
DESIRE: You might say that.
ROSE: Horrible, isn't it?
DESIRE: In what way?
ROSE: It makes you so vulnerable. It opens your chest and it opens your heart and it means someone can get inside you and mess you up. You build up all these defenses. You build up this whole armor, for years, so nothing can hurt you, then one stupid person, no different from any other stupid person, wanders into your stupid life...
You give them a piece of you. They don't ask for it. They do something dumb one day like kiss you, or smile at you, and then your life isn't your own anymore.
Love takes hostages. It gets inside you. It eats you out and leaves you crying in the darkness, so a simple phrase like "Maybe we should just be friends" or "How very perceptive" turns into a glass splinter working its way to your heart.
DESIRE: How picturesque.
ROSE: It hurts. Not just in the imagination. Not just in the mind. It's a soul-hurt, a body-hurt, a real gets-inside-you-and-rips-you-apart pain. Nothing should be able to do that.
Especially not love.
I hate love.
DESIRE: I think I preferred you, granddaughter, when you were stoically complaining about not feeling anything.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου